De Denkbeelden van Walter Benjamin zijn als foto’s in proza. Of hij nu schrijft over Napels, Parijs of de Noordzee, over eten, dromen, liefde of reizen – het onderwerp ontstijgt altijd de conventionele grenzen van filosofie, journalistiek en literatuur. Benjamins momentopnames roepen het Europa van de vroegste jaren dertig op en tonen het leven in de stad als een verzameling van duizenden indrukken.
Walter Benjamin laat zich in Denkbeelden zien als reizend observator, die fragmenten van het moderne leven literair tot zich neemt en verwerkt, én als een scherpzinnig denker. Wars van hoogdravende systematiek filosofeert hij als het ware tussen de regels door. Zo wordt het vluchtige en voorbijgaande verbonden met een manier van leven die kenmerkend is voor de moderne stad, en wordt de kunst van de roman subtiel verbonden met de kunst van het koken – want beide vervaardigen iets ‘verteerbaars’. Het is dit ogenschijnlijk nonchalante samenkomen van filosofie, literatuur en verslaggeving dat van Denkbeelden een schatkamer van indrukken, gedachtes en beelden maakt.