De schrijver Anton Koolhaas (1912-1993) trok al vroeg partij voor de dieren, rond het midden van de jaren vijftig, toen ideeën over de vitale samenhang van mensenwereld en dierenrijk minder pennen, stemmen en actievoerders in beweging brachten dan in onze dagen. Hij deed dat door de dieren in zijn verhalen volledig voor vol aan te zien, als wezens die net als wij betekenis geven aan hun wereld – ook al valt die soms maar gedeeltelijk samen met de onze. Gaandeweg groeide in Koolhaas’ werk ook het besef van het levensnoodzakelijke verband tussen organismen en hun natuurlijke omgeving en attaqueerde hij de ‘menselijke ponteneur’, die zo rampzalig uitwerkte op het ecologisch systeem.
In Koolhaas’ dieren opent Wiel Kusters een verrassend nieuw perspectief op Koolhaas’ ‘levensleer’, die hij uiteenzet en verheldert in avontuurlijke interpretaties van afzonderlijke verhalen en in confrontaties van deze verhalen met contemporaine wetenschappelijke en filosofische dierbeelden.