Een kolenmijn is als een ijsberg. Wat je ervan kunt zien, is slechts een fractie van het geheel. Dat is op zich al heel indrukwekkend: een groot terrein met hoogoprijzende fabrieksgebouwen, schachtbokken en koeltorens. Maar onder de grond strekt een mijn zich oneindig veel verder uit. Zuid-Limburg telde twaalf mijncomplexen, die na de Tweede Wereldoorlog ondergronds langzaam naar elkaar toegroeiden. Eind jaren 1950 kon een geoefende wandelaar, in theorie, in vijf uur van mijn tot mijn lopen en de hele provincie doorkruisen zonder tussendoor één
keer het daglicht te zien.

Sinds het begin van de moderne kolenmijnbouw in ons land hebben fotografen elke uithoek van die boven- en ondergrondse bedrijven in beeld gebracht. Staatsmijnen richtte er na de oorlog zelfs een eigen fotodienst voor op. De vijf fotografen die voor deze fotodienst hebben gewerkt, maakten naar schatting 1 miljoen opnames. Het merendeel van al die mijnbouwfoto’s is bewaard gebleven en in archieven ondergebracht. Historicus Paul Arnold wordt al jaren gefascineerd door de rijke verzameling beelden uit het Nederlandse mijnverleden. Voor Onder onze voeten heeft hij een aantal van de mooiste zwart-wit foto’s verzameld, waarvan het merendeel nog nooit is gepubliceerd, en van commentaar voorzien.