De franse filosoof Michel Foucault dankte zijn naam en faam in de jaren zestig en zeventig onder de jongere generaties aan zijn kritiek op de menswetenschappen, zoals criminologie, pedagogie, psychologie en psychiatrie. Hij zag in deze vorm van kennis de macht aan het werk en trok de wetenschappelijkheid van deze disciplines openlijk in twijfel.
Rudi Visker rafelt nauwgezet het type kritiek dat in het werk van Foucault werkzaam is, uiteen en legt de tegenspraken in zijn benadering bloot. Hij maakt vooral duidelijk hoe er een onoverbrugbare kloof gaapt tussen de archeologische methode en die van de genealogie.
Hij stelt zich niet tevreden met te herhalen wat Foucault schreef, maar denkt met en tegen hem in. Daarom kan dit boek een van de zeer weinige echt filosofische lecturen van Foucault worden genoemd. Het gaat eenieder aan die zich door de kritische inzet van Foucault aangesproken voelt en bereid is zich tot nieuwe probleemstellingen te laten inspireren door de vragen die hij openliet. De eerste editie van dit boek verscheen in 1990. Deze heruitgave is een opnieuw geredigeerd en met een voorwood en drie bijlagen vermeerderd.