Volgens dichter en componist Micha Hamel schrijft Lucas Hüsgen ‘de meest muzikale taal die er in Nederland ooit geschreven is’. In Wat een romantische droom zit die muzikaliteit niet alleen in de vloeiende, levendige stijl. Binnen de tien essays duiken allerlei motieven telkens in weer een andere omgeving op: een symfonie met veel ruimte voor improvisatie komt tot stand.
Daarbij tekent zich gaandeweg een thematische eenheid af, terwijl toch zoveel verschillends de revue passeert: David Lynch, Jonathan Safran Foer, Eric Dolphy, dreigende olieschaarste, Anneke Brassinga, 11 september, Michael Haneke, Marc Bolan, prostitutie, Ezra Pound, klimaatsverandering, Roberto Matta, Menno ter Braak en nog het een en ander…
In al zijn beweeglijke veelheid vormt deze doorgecomponeerde essaybundel uiteindelijk een indringende waarschuwing tegen de gevolgen van de menselijke beweeglijkheid in de wereld en de droom van de eeuwige jeugd. De dichter Hüsgen houdt het uiteindelijk bij de innerlijke beweging van de poëzie. Het afsluitende essay over de Koreaanse modernist Jong Ji-Yong bezingt de dichtkunst – met al haar haken en ogen.