Een ‘zetelrover’ – het is de weinig flatteuze benaming voor een volksvertegenwoordiger die zijn partij verlaat zonder zijn zetel op te geven. Maar is het wel roof? Van wie is de parlementszetel in onze democratie? Fractieafsplitsingen in de Tweede Kamer zijn al mogelijk sinds 1917, maar juist in onze tijd komen ze vaker voor dan ooit. Het rommelt in de landelijke politiek – en het zijn de ‘zetelrovers’, zoals Wilders, Verdonk, Bontes, Van Klaveren, Kuzu, Öztürk en Monasch, die de aandacht op zich weten te vestigen.
In Zetelroof beschrijft Geerten Waling de opkomst van de parlementaire democratie en de vorming van het partijstelsel dat sinds 1917 de Nederlandse politiek domineert. Fractiediscipline en loyaliteit aan de partij zijn sindsdien op gespannen voet komen te staan met het individuele mandaat van onze volksvertegenwoordigers. Wat is de legitimiteit van de volksvertegenwoordiger? En hoeveel ruimte is er in de toekomst nog voor politieke partijen? Na honderd jaar partijmacht en fractiediscipline is het tijd voor reflectie.