In Nee, maar het gebeurt onderzoekt Lucas Hüsgen of de twijfel over de hang naar oorspronkelijkheid nu niet juist bij uitstek de weg vormt naar een taal van oorsprong die zichzelf voortdurend nieuw leven inblaast. Zo blijken complexe auteurs in hun kritische zoektocht naar iets wat lijkt op oorspronkelijkheid eigenlijk vaak uiterst eenvoudig. Het kloppende hart van hun nee aan het adres van de wereld maakt de literatuur in al zijn dwaalwegen des te krachtiger tot een gebeurtenis. Al maakt Hüsgen in zijn zwerftocht langs een televisieserie als Heimat, bewonderde auteurs als Ivo Michiels en Friederike Mayröcker of generatiegenoten als Dirk van Bastelaere en Henk van der Waal nergens gewag van zijn eigen werk, onderhands is dit boek zeker ook een poëtica. Veel van die poëticale draden komen samen in het pièce de resistance, het essay over de Geheimtip van de Oosterse literatuur, de Koreaanse dichteres Ho Nansorhon.