Het idee is even eenvoudig als verbluffend: waarom kijken we bij het lezen naar de letters en niet naar het wit daaromheen? Yra van Dijk bewijst dat deze zienswijze grote gevolgen heeft voor het begrijpen van poëzie. Hoe onbewust deze ook kan worden gemaakt, de dichter neemt beslissingen als hij een nieuwe regel begint of een volgende strofe. Het wit dat dan ontstaat, markeert niet alleen een verschil met proza – het laadt vóór alles betekenis op.
Bij wijze van voorproef heeft Van Dijk in een spraakmakend artikel over Martinus Nijhoffs legendarische, ogenschijnlijk stukgelezen gedicht ‘De moeder de vrouw’ reeds gedemonstreerd wat zo’n ingang aan nieuwe inzichten oplevert, voor lezers, voor de wetenschap én voor poëzie.
Over de blik op het afwezige is nagedacht door belangrijke auteurs als Stéphane Mallarmé, Maurice Blanchot en Paul Celan, wier fascinerende visies op de materie Leegte, leegte die ademt nu in het Nederlandse taalgebied introduceert. Zuivere theorie blijft echter hulpeloos. Daarom verfijnt Yra van Dijk bestaande ideeën door zorgvuldige bespiegelingen over het werk van de vier misschien wel grootste Nederlandstalige dichters: Leopold, Van Ostaijen, Nijhoff en Faverey. Onze kijk op hun poëzie zal nooit meer hetzelfde zijn.