In het kielzog van Duizend-en-één-nacht ontwierpen achttiende-eeuwse westerse auteurs hun eigen verhalen over het Oosten. Ze projecteerden het ideaal van een verlicht, christelijk bestaan op een oosterse, meestal islamitische samenleving, die bevolkt werd door sultans, viziers en derwisjen. Tegen de achtergrond van de receptie van de oriënt in de Nederlandse samenleving ontrafelt In de schaduw van Scheherazade de beelden van het Oosten in driehonderd verhalen die in de Republiek circuleerden. Het boek becommentarieert de westerse creatie die de achttiende-eeuwse auteurs als oosters bestempelden en toont hoe de Verlichting een papieren brug wilde slaan tussen christendom en islam.