De Universiteit Maastricht werd in 1976 opgericht als de Rijksuniversiteit Limburg. Ze werd geacht een bijdrage te leveren aan de vernieuwing van het hoger onderwijs in Nederland door experimentele opleidingen te ontwikkelen, vandaar ‘het Maastrichts experiment’. Een internationale oriëntatie lag voor de hand – inmiddels komt bijna de helft van de ruim 16.000 studenten niet uit Nederland.

Als niet-klassieke universiteit moest ze zich bewijzen binnen het bestaande universitaire bestel, maar dat bood juist ook kansen voor groei en eigenheid. Inspiratie voor onderwijskundige vernieuwing werd gezocht in de Verenigde Staten.
Uniek aan deze jonge universiteit is ook dat veel sleutelfiguren uit de begintijd nog in leven zijn. Aan de hand van zestien van deze hoofdrolspelers gaat de lezer door de geschiedenis van de Universiteit Maastricht. Met welke idealen en welke ambities kwamen zij naar de stad? In hoeverre was het mogelijk echt met een schone lei te beginnen? Voor welke uitdagingen kwamen zij te staan bij de groei van de universiteit? Welke strategieën volgden zij of was toeval een dominante factor? En hoe gingen zij om met de spanning tussen het zoeken naar een eigen, vernieuwend profiel en het verlangen naar volwaardige acceptatie door andere universiteiten?