Het ‘Handboek filmnarratologie’ vertaalt de binnen de literatuurwetenschap ontwikkelde verteltheorie naar filmtheorie, en onderkent daarbij de eigen aard van de twee media. Want behalve uit tekst en woorden bestaat film natuurlijk ook uit beeld en geluid. Die gelaagdheid neemt Peter Verstraten als uitgangspunt voor een verkenning van onder meer de verhouding tussen tonen en editing en de relatie tussen voice-over en flashback. Tevens verfijnt hij de concepten van visuele en auditieve focalisatie. Deze vertelprincipes verheldert Verstraten met een keur aan films, van avant-garde tot klassiek Hollywood en van Europese artcineme tot regelrechte blockbusters. Deze tweede druk is uitgebreid met diverse voorbeelden. Geheel nieuw is de uitvoerige analyse van The virgin suicides, waarin Verstraten zijn theorie koppelt aan de praktijk. Mieke Bal stelt in haar voorwoord bij Handboek filmnarratologie:
‘Verstraten is een schrijver met zeldzame vaart en lezersvriendelijkheid. De intermedialiteit van de theorie, die ik speculerend en slechts mondjesmaat had gerealiseerd, krijgt hier zijn volle omvang en diepgang. Maar Verstraten heeft méér gedaan. Hij heeft ook de narratologie zelf definitief veranderd.’