Voor de Nederlandse poëzielezer is Gerrit Kouwenaar (1923) een begrip. Het werk van deze dichter is veelvuldig bekroond en geen literatuurgeschiedenis laat zijn impact onvermeld. Kouwenaars stijl en poëtica zijn overbekend en hebben latere generaties dichters, critici en letterkundigen diepgaand beïnvloed. Toch blijken de interpretaties van zijn gedichten elkaar voortdurend tegen te spreken. Hoe is het mogelijk dat een oeuvre zoveel strijdige lezingen ontlokt, en toch zo sober, vertrouwd en herkenbaar lijkt te zijn? Die paradox staat centraal in dit boek. Gaston Franssen reconstrueert de interpretatiegeschiedenis van Kouwenaars gedichten en laat zien dat deze aangestuurd wordt door leesconventies. Ook toont hij de mogelijkheden en beperkingen van die conventies aan. Gerrit Kouwenaar en de politiek van het lezen presenteert daarmee niet alleen een scherpe analyse van de mechanismen die werkzaam zijn binnen de professionele poëziebeschouwing, maar biedt ook een uitdagende en creatieve lectuur van Kouwenaars werk. Dat maakt dit boek tot een pleidooi voor een vrolijke wetenschap van de literaire interpretatie, dat geen enkele poëzielezer onberoerd zal laten.