De films van ‘oude meesters’ als Hitchcock, Antonioni en Fellini hadden een oorspronkelijk ‘handschrift’, meende de invloedrijke cultuurcriticus Fredric Jameson. Maar sinds het midden van de jaren zeventig ontwaarde hij op het witte doek weinig meer dan een leeg ratjetoe aan retrostijlen. Naar zijn idee is de zogeheten postmoderne cinema een cultuur van schone schijn, balancerend op een slap koord tussen kunst en kitsch. Deze pessimistische visie heeft een zwaar stempel gedrukt op filmwetenschappen. In een breed opgezette, innoverende studie richt Peter Verstraten zich op films die Jamesons vooroordelen weerspreken. Concepten als pastiche, ironie, seksualiteit, paranoia en genrevermenging passeren de revue. Verstraten gebruikt ze voor verrassende analyses van dé films uit de afgelopen decennia: Blow-up en Blade runner, Brazil en Dancer in the dark, 12 Monkeys en Eyes wide shut, Fight club en Angel heart, Pulp fiction en Blue velvet. Zijn analyses zijn een belangrijke aanvulling op de moderne filmgeschiedenis.