Op 16 maart is het 200 jaar geleden dat Willem Frederik van Oranje (koning Willem I) het koningschap aanvaardde. Die aanvaarding was onlosmakelijk verbonden met de samenvoeging van de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden in één Koninkrijk. Wilfried Uitterhoeve zet in Een innige vereeniging. Naar één koninkrijk van Nederland en België in 1815 het proces van samengaan op een overzichtelijke manier uiteen.

Deze vereniging van de Nederlanden onder één scepter was de afronding van een ingewikkeld proces dat eind 1813 werd ingezet. Het was onderdeel van de reorganisatie van Europa na Napoleon, zoals die vorm kreeg tijdens het Congres van Wenen. Daarin deden zich allerlei problemen en vraagstukken voor.

De aanvaarding van koning Willem I
Met de aanvaarding en deze samenvoeging werd de felle ambitie van koning Willem I bevredigd: een volwaardig monarchaal gezag over een serieuze middelgrote staat in het Europa na Napoleon zoals dat werd getekend voor en tijdens het congres van Wenen. De realisering van deze ambitie heeft bijna twee jaar gevergd en veel gekost. Beschermheer Engeland was regelmatig getergd over de vorst, als die zich een rupsje-nooit-genoeg toonde. Pruisen bleek voor wat betreft Limburg en Luxemburg een agressieve concurrent. De steun van Rusland moest worden gekocht met 25 miljoen gulden, nu een miljardenbedrag. In België moest, alweer voor zo’n miljardenbedrag, een reeks tegen Frankrijk gerichte fortificaties worden gebouwd. Claims op belangrijke kolonies in West-Indië moesten worden losgelaten. En het Huis van Oranje zelf moest ter verkrijging van Luxemburg zijn Nassause vorstendommen opgeven.

Maar toen was er ook wat: een serieuze middelgrote staat, die na de definitieve overwinning op Napoleon in de slag bij Waterloo in de persoon van koning Willem I een rol van betekenis kon spelen in het concert van staten zoals dat vorm had gekregen in het bizar verlopen Congres van Wenen. Deze constructie heeft vijftien jaar standgehouden.