Op 15 januari 1990 overleed Frans Kellendonk. Twee jaar later werd aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, de stad waar hij werd geboren, studeerde en promoveerde, voor het eerst de Frans Kellendonklezing gehouden, jaarlijks uitgesproken door een vooraanstaande Nederlandstalige auteur. Aanvankelijk waren de sprekers veelal leeftijdgenoten, die Kellendonk vaak van zeer nabij kenden en vertrouwd waren met zijn werk. In de afgelopen decennia groeide een nieuwe generatie schrijvers op zonder Kellendonk als ‘levende’ stem in het literaire debat.

Ter gelegenheid van zijn dertigste sterfdag werd drie jonge auteurs – Hanna Bervoets, Arjen van Veelen en Niña Weijers – gevraagd te reflecteren op de vraag wat Frans Kellendonks schrijven en denken betekent voor hun werk.

Uit hun hier gebundelde bijdragen, onder de titel Zijn letters en geest, blijkt hoe visionair Frans Kellendonk was wanneer hij op zijn kenmerkende tegendraadse manier nadacht over de verhouding tussen individualiteit en collectiviteit, tussen de literatuur en het leven.