Het schrijnend tekort aan betaalbare woningen voor de man met de kleine beurs inspireerde Jacob Wiersema vlak na de Tweede Wereldoorlog tot de oprichting van Bouwfonds. Het bedrijf groeide binnen enkele decennia uit tot een belangrijke nationale woningbouwer en hypotheekverstrekker. De economische crisis van de jaren tachtig betekende een keerpunt: na een bijna-faillissement werd de koers verlegd naar vastgoed, met internationalisatie, groei en rendement als de ultieme doelen. Bouwfonds groeide weer, maar vervreemdde van de oorspronkelijke doelstelling én van zijn gemeentelijke aandeelhouders. Het resulteerde uiteindelijk in de verkoop aan ABN AMRO, dat Bouwfonds op het hoogtepunt opsplitste en in onderdelen aan andere banken verkocht. Weerspiegelt deze koerswijziging de economische ontwikkelingen en managementopvattingen van het neoliberale tijdperk? Of was in de jaren negentig een andere, minder ambitieuze route mogelijk geweest, waardoor Bouwfonds de woningbouwer en -financier voor de middenklasse had kunnen blijven?

Tussen ideaal en kapitaal is een sociale geschiedenis van Bouwfonds. De persoonlijke observaties van directeuren en adviseurs tonen de wereld achter de schermen van de beslissers in de top. Hun ambities en dilemma’s, successen en (dwaal-)wegen worden invoelbaar en inzichtelijk. Daarmee is dit boek interessant voor iedereen die geïnteresseerd is in de bankencrisis en de vastgoedfraude, maar ook voor professionals uit de volkshuisvesting, (steden)bouw en projectontwikkeling.