Telkens koppelt Lauwereyns zijn voorlopige conclusies terug naar de poëzie van H.H. ter Balkt. Uit een zee van opzienbarende gegevens duikt Lauwereyns uiteindelijk op en hij snelt naar zijn driejarige dochtertje. Dan moet hij constateren dat de mens, en dus de dichter, het nooit zonder betekenis kan stellen. Jan Lauwereyns (1969) debuteerde in 1999 met de bundel ‘Nagelaten sonnetten’, die in De Morgen werd uitgeroepen tot het beste en interessantste poëziedebuut van de afgelopen jaren. Daarna volgden Blanke verzen (2001), Buigzaamheden (2002, Hugues C. Pernath-prijs) en Tegenvoetig, tweebenig (2004). Van Lauwereyns’ hand is ook de roman Monkey business (2003), alsmede het essay Het bloembed van de werkelijkheid (2004). Zijn wetenschappelijke artikelen verschijnen in onder andere Nature, Neuron en Journal of Neurophysiology.