Nieuwe technologieën beloven nieuwe kennis. Dat is zo nu oude boeken digitaal beschikbaar worden, maar het was in 1591 niet anders. In dat jaar werd voor het eerst de drukpers gebruikt om een middeleeuwse Nederlandse tekst opnieuw in zijn oorspronkelijke vorm beschikbaar te stellen. Sindsdien benadrukken letterkundigen de nieuwe mogelijkheden van oude teksten: voor de kennis van hun taal, literatuur en geschiedenis, zelfs voor hun land.
Papieren monumenten brengt de geschiedenis in kaart van de bezorging van oude Nederlandse teksten, vanaf het begin tot aan de moderne neerlandistiek van rond 1860. Het boek is meer dan een vakgeschiedenis; hier wordt duidelijk welke centrale rol de heruitgaven speelden in de verwetenschappelijking van de filologie, het moderne historisch besef en het cultuurnationalisme. Papieren monumenten werd door het Instituut voor Cultuur en Geschiedenis van de Universiteit van Amsterdam bekroond als beste proefschrift van zijn jaar. Geschreven ‘vanuit een diep inzicht in het functioneren van wetenschap in een maatschappij’ zal het volgens het juryrapport ‘een belangrijke plaats innemen in de geschiedenis van de literaire cultuur in de Nederlanden’.