Modieuze dansstijlen, music-hallspektakels, tochtjes per vliegtuig, ritjes per sidecar: voor Clément Pansaers zijn het stuk voor stuk middelen tot geestelijke bevrijding, zoals ook de alcohol-cafeïnecocktail die Leuterlul en Poepescheet in Dancing Bar Nicanor consumeren. Bar Nicanor en Pan Pan voor de Poeper van de Neger Naakt zijn de twee hoogtepunten in het bliksemoeuvre van Clément Pansaers, de Vlaamse ex-seminarist die in de vroege jaren twintig in de spotlights van de dada-internationale opdook en door zijn vroege dood weer even snel van het podium van de avant-garde verdween. Pansaers’ poëtische branie gaat terug op de futuristen, maar ondanks de euforische toon van zijn teksten levert hij geen lofzang op de moderne wereld, zoals Marinetti en de zijnen. Hij wil een taal smeden om de psychosensorische ervaring weer te geven die de kern en de motor van zijn oeuvre vormt. Net als in het eerder bij Vantilt verschenen Apologie van de luiheid beschrijft Pansaers zijn zoektocht naar een staat van bewustzijn die is losgekomen van starre Cartesiaanse denkschema’s, daarin sterk beïnvloed door het taoïsme van Zhuangzi. Clément Pansaers, die banden onderhield met Marcel Duchamp en James Joyce, maakte net als die geniale generatiegenoten polyfoon werk, waarin ultramodernistische technieken in dienst staan van een metafysische queeste.