Jos Joosten legt in Onttachtiging het hedendaagse poëtisch conservatisme bloot, maar signaleert tegelijk een belangwekkende tendens: de onttachtiging van de poëzie. Al debatterend en polemiserend zoekt hij zijn eigen weg in de recente poëzie. Hij bekritiseert Leonard Nolens’ monomanie, Arnon Grunbergs dichterlijke onbenul of de grenzeloze overschatting van J.C. Bloem. Maar ook schrijft hij kritisch maar liefdevol over grote poëzielezers als Paul Rodenko, Jan Walravens en Kees Fens, en over de bewonderde poëzie van H.H. ter Balkt en Hugo Claus. Ook recente dichters als Peter Holvoet-Hanssen en Peter van Lier worden uitgebreid besproken.