Van oudsher is er gesomberd over de overlevingskansen van poëzie. Vandaag de dag lijkt er alle reden voor pessimisme: het genre bestaat louter voor een schare ingewijden – mensen die de geschiedenis van het genre kennen, die zelfs op vwo-scholen niet meer onderwezen wordt. Maar tegelijk verschijnen er jaarlijks honderden bundels en tientallen tijdschriften met poëzie, door het land trekken podiumdichters volle zalen, Internet barst van de gedichten en debatten terzake, en 620.000 Nederlanders schrijven regelmatig verzen.
Materiële voorspoed heeft geen einde kunnen maken aan het somberen over de toekomst van poëzie. Het edele genre verkeert in een identiteitscrisis. Door fundamentele maatschappelijke en technologische veranderingen moeten we onze gedachten over poëzie bijstellen. Dit schept twijfels bij iedereen, maker en lezer, die een deel van zijn identiteit ontleent aan literatuur.
Thomas Vaessens brengt deze onzekerheid binnen alle geledingen van de huidige dichtkunst aan het licht. Hij ziet een genre dat in de negentiende-eeuwse romantiek opgezadeld werd met verwachtingen en pretenties die inmiddels óók hinderen. Bijvoorbeeld als we poëzie bij jonge lezers onder de aandacht willen brengen. Wat is tegenwoordig de rol van onderwijs en literatuurgeschiedenis? Na een ruimhartig en helder onderzoek toont dit boek zich niet bezorgd over de toekomst van poëzie, zolang we in de bres springen voor wat blijvend van waarde is.