‘Er is een aanwezigheid en die dringt zich in me, kalm, rustig, vastbesloten, naar het lijkt net zo lang tot ze elke cel in dit lichaam heeft bereikt en gevuld. Dat alles in een proces dat maanden bestrijkt, dat voelbaar verder gaat elke keer dat het lichaam in aanraking komt met buitenlucht en wind. Eerst in de stad, op de fiets, nu hier, wandelend in de omgeving van het klooster.’

Lichaamsziel is de weerslag van een korte retraite in rouw. Het is een overdenking van de soms merkwaardige verschijnselen die zich kunnen voordoen in de eerste periode na het overlijden van een dierbare. Anders gaan eten en bewegen, sterke identificatie met dieren, moeiteloos in onbekend bos de weg vinden, grote behoefte aan stilte en alleen zijn, ervaringen van non-dualiteit en zelfs heiligheid, aanhoudende indrukken van het dichtbijzijn van de betreurde: rouwen kan een enorme breuk betekenen met het vertrouwde westerse mensbeeld. En doen terugverlangen naar het begrip ‘ziel’, maar dan zoals het in de vroegst reconstrueerbare prehistorie werd voorgesteld: als lichaamsziel.