Het lijkt één groot toeval. Jaren geleden bezocht Bert Vanheste het Franse dorp dat Alain-Fournier had verdicht in zijn befaamde roman Le grand Meaulnes – een bezoek dat leidde tot een essay. De literaire toerist reisde voort, naar Italië, waar hij de bronnen voor het werk van Bassani, Lampedusa en Malaparte blootlegde. Hij kreeg de smaak te pakken. In zijn geboorteland België trok Vanheste door Antwerpen, Brugge en Aalst en hij formuleerde leeswandelingen door de boeken van onder anderen Elsschot, Gilliams en Gezelle.
En in dit boek lijkt Bert Vanheste werkelijk thuisgekomen. De stad Nijmegen, waar hij zo lang heeft gewoond, bekijkt hij door literaire ogen, gevoed door zijn aangeslibde kennis van een wereld die via teksten lezers wil bereiken. Elk steegje, elk beeld, elk park lijkt wel sporen van de Vlaamse cultuur te hebben. En dat is géén toeval: Nijmegen mag Bourgondisch heten, volgens Vanheste is het domweg een onhollandse stad.
Zo flaneren we door de actualiteit en we trappen voortdurend door de bodem en ontwaren een rijke geschiedenis. Wijzend en uitweidend vindt Bert Vanheste zijn weg. We stuiten onder meer op Albert Termote, de geëngageerde priester Pieter Daens en daarmee Louis Paul Boon, om te eindigen bij, natuurlijk, Mariken van Nieumeghen. De lezer kan niet anders dan meeproeven met een door de duivel van de cultuur bezeten causeur, verslingerd aan een stad met ‘verborgen, geïntegreerde Vlaamse schoonheidsvlekjes, zuiderse sproetjes’.