Luceberts poëzie heeft iets verontrustends: deze dichter schrijft notoir meerduidige, veelal onbegrijpelijk gedichten, die de lezer confronteren met de beperktheid van zijn eigen referentiekaders. Toch is er de afgelopen decennia geen tweede Nederlandse dichter zo druk becommentarieerd als Lucebert. Steeds weer is gezocht naar de interpretatie of de alleenzaligmakende context van zijn werk. De verstoorde lezer stelt dit misverstand aan de kaak, waarmee het de weg vrijmaakt voor een andere, niet op inhoudelijke fixatie gerichte lectuur van verontrustende poëzie.