Aan de vooravond van de Boekenweek verschijnt de nieuwe Parelduiker die helemaal gewijd is aan Louis Paul Boon, ook wel de Vlaamse Multatuli genoemd, de man die ons een geweten wilde schoppen.

De Parelduiker ging op zoek naar een antwoord op de vraag of Louis Paul Boon nog wel voldoet aan het imago van rebel en dwarsligger. Duidelijk werd in ieder geval dat er vraagtekens te zetten zijn bij zijn rebelse imago. Uit brieven blijkt dat Boon in zijn tienerjaren eerder een zoekende toeschouwer was, die een antwoord probeerde te vinden op de grote levensvragen. Zijn wereldbeeld getuigde niet van enig geloof of vertrouwen in de mens, de gemeenschap of een betere wereld. Hij worstelde meer met de ‘Gods-vrage’, met de dood en met een nameloze angst die zijn bestaan steeds meer overheerste.

Later werd hij een literaire zoeker naar tegendraadse waarheden, een zelfverklaarde ‘afbreker’ die naar opbouwende kritiek streefde. De schrijver Boon was ‘een vent die boeken schrijft waarin hij de maatschappij aanvalt’, zoals hij het zelf omschreef. Maar hij was ook het Boontje uit de krant, de columnist, ‘meer een rustig burgermannetje, dat het allemaal met een korreltje zout neemt’. Er waren nog meer Bonen: de nostalgicus en de erotische hunkeraar (de ‘viezentist’). Voor de linkse intelligentsia was hij een gewezen wapenbroeder, voor de burgerij een getemde wildeman, de ‘tedere anarchist’. En op de televisie hing hij de komediant uit. Boon: een literaire kat, gezegend met negen levens.

In deze Parelduiker brengen Kris Humbeeck en Jos Muijres Boon dichterbij via zijn jeugdvrienden: de schrijver in wording en de soms niet al te trouwe vriend. Jo Boon zet daar een getuigenis uit de eerste hand naast van Boon als vader. En Boon blijkt ook zijn plaats te hebben in Zweden, het land waaruit hem bijna de Nobelprijs voor de Literatuur was toegekomen. Op zoek naar Boon nú maakte De Parelduiker ook een rondgang door zijn geboortestad Aalst.