Een voorstad van Brussel kort na de oorlog. De lucht zindert van de pas verworven vrijheid. Er heerst een aanstekelijke wanorde. We volgen de jonge Eric de Kuyper die, omringd door de vrouwen van zijn jeugd, spelenderwijs het plezier ontdekt dat schuilt in de wereld van de verbeelding. De kleine dandy wordt speciaal gegrepen door ballet en film. Waarom? Zijn het de betoverende verhalen van tante Jeannot of is het iets in het eigen lichaam dat, eenmaal gewekt, een uitweg zoekt? Zijn tot een obsessie aanwakkerende hartstocht ervaart hij als iets onuitsprekelijks, dat hem tegenover de volwassenen en naast de andere kinderen plaatst.

De hoed van tante Jeannot is het tweede deel in de veelgeprezen cyclus die Eric de Kuyper aan zijn kinderjaren wijdde. De wereld van zijn jeugdjaren roept hij in herinnering als een ode aan de Sehnsucht. Melancholiek van toonzetting, zonder nostalgisch te zijn. Nostalgie heeft altijd de bijklank van weemoed en treurnis. De Kuyper leert ons de Japanse beleving van denken aan het verleden als natsukashi: vrolijke, warme herinneringen.

De hoed van tante Jeannot werd in 1990 bekroond met de NCR-prijs en onlangs verkoos het Vlaams Fonds voor de Letteren het boek tot een van de hedendaagse klassiekers.