Ooit werd de achttiende eeuw aangeduid als ‘de pruikentijd’. Die naam riep een beeld op van vadsige rijken die in beslotenheid converseerden en publiceerden over ‘de Verlichting’, maar dit zo zwaarwichtig en gekunsteld deden dat latere generaties er amper nog belangstelling voor konden opbrengen. Tussen Rembrandt en Van Gogh, Vondel en Multatuli, Johan de Witt en Thorbecke zou het leven in Nederland min of meer stil hebben gestaan.
Inmiddels is dit beeld bijgesteld en is duidelijk geworden dat er destijds ook ‘straatrumoer’ te beluisteren viel van mannen en vrouwen met andere meningen en besognes. Er waren tevens minder gefortuneerde tijdgenoten die fel en ter zake doend commentaar gaven op misstanden die zij ontwaarden, of kleurrijk verslag deden van hun al dan niet gefictionaliseerde leven.
Het rumoerige en bruisende leven van een aantal van deze achttiende-eeuwers is onderwerp van De andere achttiende eeuw. Uiteraard komen dan allereerst Jacob Campo Weyerman en Jan Kinker aan bod. Zij maakten gebruik van het nieuwe medium van hun tijd, het tijdschrift; en hielden beiden van satire. Weyerman, een libertijn en maniërist met esprit; Kinker, een vrijmetselaar en Kantiaan, een praktisch denkend hervormer binnen het genootschapsleven.
Voorts is er aandacht voor personen die Weyerman en Kinker zouden hebben aangesproken: Jan van Hoogstraten, Pieter Bakker, Gerrit Paape, Philippus Verbrugge, George Smith en Jacob Eduard de Witte van Haemstede. De andere achttiende eeuw presenteert, kortom, een gevarieerd gezelschap van hekeldichters, oplichters, opportunisten en revolutionairen die alles in zich hebben voor een feestelijk boek.