Aan het einde van de jaren ’40 hervat een Brusselse familie de vooroorlogse traditie om de zomer in Oostende door te brengen. De jonge Eric speelt, voelt, proeft, snuift, kijkt zijn ogen uit – en onthoudt. Hij slaat op wat de volwassen Eric zich met genoegen en verwondering zal herinneren. Over ‘Oostends groen’, over het strand en de waterrand, over verliefdheden en vrijages.
Aan zee is een lichtvoetige evocatie van het zomerse alledaagse. Tussen de regels blijkt De Kuypers fascinatie voor de twee gezichten van een toeristische plek: voor en na het seizoen. Bij verschijning van de Italiaanse vertaling schreef een recensent dat Oostende deed denken aan Fellini’s Rimini in Amarcord. Geen wonder: Oostende stond bekend als het Rimini van het Noorden.
Met Aan zee begon de cyclus die Eric de Kuyper aan zijn kinderjaren wijdde. De wereld van zijn jeugdjaren roept hij in herinnering als een ode aan de Sehnsucht. Melancholiek van toonzetting, zonder nostalgisch te zijn. Nostalgie heeft altijd de bijklank van weemoed en treurnis. De Kuyper leert ons de Japanse beleving van denken aan het verleden als natsukashi: vrolijke, warme herinneringen.