De canon wordt niet door commissies opgelegd of door politiekcorrecte cultuurpolitici vanaf een preekstoel verordonneerd. Integendeel, de canon zijn wij allemaal: de lezers, schrijvers, docenten, critici, essayisten, literatuurgeschiedschrijvers van alle tijden. Samen debatteren we over literatuur in al haar vormen. En aan dat debat draagt Jos Joosten ook in zijn nieuwe essaybundel Misbaar zijn steentje bij.
Eigenzinnig scheert hij langs de randen van de literatuur. Hij zet vraagtekens bij het werk van canonadepten als Dalrymple, ontkracht het romantische clichébeeld dat ook wetenschappers koesteren over dichters; bekijkt het vreemde huwelijk tussen literatuurwetenschap en kritiek; volgt de strategische manoeuvres van zulke uiteenlopende figuren als Ida Gerhardt en Ilja Leonard Pfeijffer en geeft een onverwachte kijk op zogenaamde ‘hoge’ en ‘lage’ cultuur. Minstens zo betrokken zijn Joostens pleidooien voor het werk van Maurice D’Haese en Robert Vernooy, schrijvers die ten onrechte vergeten dreigen te raken.
Ook binnen de canon blijkt er voor enthousiaste lezers voldoendete beleven. We maken kennis met Michel Houellebecq als dichter, zien hoe complex Mustafa Stitou’s op het oog simpele poëzie eigenlijk is, ontdekken dat Reves Frits van Egters geen onaangepaste cynicus is maar het prototype van een brave burger, en krijgen antwoord op de vraag waarom Marcellus Emants’ tragische held Willem Termeer zijn vrouw niet vermoordde.